Τι νομίζεις ότι είσαι;

   Μπήκα στο ταχυδρομείο και ρώτησα τον υπάλληλο: «Πώς είστε σήμερα;». Αυτός απάντησε: «Δεν ξέρω· με τα γεγονότα του κόσμου, και με τον τρόπο που συμβαίνουν, δεν ξέρω ούτε τι είμαι».

   Αν δεχτείς την εκτίμηση του κόσμου για το τι είσαι, ίσως αποκτήσεις χαμηλή γνώση για τον εαυτό σου.

   Για τον εμπορικό κόσμο είσαι απλώς ένας ακόμη πιθανός πελάτης. 

Οι διαφημιστές προσπαθούν να σε κάνουν να αισθάνεσαι ένοχος αν δεν συμμορφώνεσαι και δεν διαλέγεις ορισμένα είδη αγαθών.

   

Για τους βιολόγους δεν είσαι τίποτα άλλο από προϊόν ενός από τους ορισμένους τύπους γενών και του περιβάλλοντος. Η συμπεριφορά σου δεν είναι παρά η αντανάκλαση των διανοητικών και φυσικών ελατηρίων –είναι προγραμματισμένη σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής.

 Για τους πολιτικούς είσαι ένας ψηφοφόρος. Για τα κυβερνητικά γραφεία είσαι ένας αριθμός. Είσαι στερημένος από την ατομικότητά σου και από το όνομα που σου δόθηκε στη γέννησή σου. Οι κοινωνιολόγοι σε αποπροσωποιούν, οι ψυχίατροι σε απανθρωπίζουν, και δεν είναι άξιο απορίας αν λες  «Δεν ξέρω τι είμαι».

   Μην αφήνεις τον κόσμο τον κόσμο να σου λέει τι είσαι. Ο κόσμος έχει διαστρέψει την αλήθεια του Θεού και γυρίσει το κάθε τι ανάποδα. Λέει ότι το λάθος είναι σχετικό, η αγνότητα καθόλου σπουδαία, η πιστότητα είναι ανόητη, το ανώμαλο είναι ομαλό, η αισχρότητα φιλολογικά είναι τιμιότητα, η ασχήμια είναι τέχνη, η τιμωρία είναι έγκλημα, και τα παιδιά είναι η άρχουσα τάξη.

   Δεν είναι παράξενο που είσαι μπερδεμένος! Πρέπει να ξεφύγεις από όλο αυτό το μπέρδεμα του κόσμου, να γυρίσεις την πλάτη σου σ’ αυτόν, και να δεις τι είσαι κατά την άποψη του Θεού. Είσαι ένα πρόσωπο που Αυτός αγαπά. Ενδιαφέρεται για σένα σαν άτομο. Μπορείς να Του δώσεις χαρά. Μπορείς να γίνεις μια ευλογία στον κόσμο – να δοξάσεις το Θεό, και να απολαμβάνεις τις ευλογίες Του για πάντα.

   Αλλά εξαρτάται από το αν είσαι ξανα-γεννημένος από το Άγιο Πνεύμα, οπότε γίνεσαι πραγματικό Παιδί του Θεού. Ο Χριστός είπε: «εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. γ’3). Εσύ πρέπει να αποφασίσεις για τον εαυτό σου τι θα είσαι – αν θα είσαι μέλος της οικογένειας του Θεού ή όχι.

   Αλήθεια τι νομίζεις ότι είσαι τελικά; Ένα θύμα συμπτώσεων; Ένας αβοήθητος άνθρωπος, σκλαβωμένος στις κακές συνήθειες; Μια χαμένη ψυχή; Ή ένα παιδί του Θεού, αγαπημένο από τον Ουράνιο Πατέρα, προορισμένο να έχει έντιμη και αποδοτική ζωή σ’ αυτή τη γη, και μετά να ζήσει για πάντα με το Θεό στο αιώνιο σπίτι Του;

   Η απάντηση εξαρτάται από σένα. Ο Χριστός πέθανε για τους χαμένους – πέθανε για σένα – και Αυτός θα σε σώσει αν Του το επιτρέψεις.

   Όταν σε ρωτήσει κανείς τι είσαι, ίσως απαντήσεις: «Είμαι ένα μέσος Έλληνας που πληρώνει κανονικά τους φόρους του, κάνει ότι μπορεί για τις υλικές ανάγκες της οικογένειάς του, χαιρετά τη σημαία με κλίση του κεφαλιού του, δίνει την ψήφο του κάθε φορά στις εκλογές, και βοηθεί το γείτονά του σε ότι μπορεί».

 Αλλά η αληθινή σου ταυτότητα εξαρτάται από τις σχέσεις σου με το Θεό και το Γιό Του, τον Ιησού Χριστό, που είναι ο Σωτήρας του αμαρτωλού. Όταν έχεις τακτοποιήσει τις σχέσεις σου με το Θεό ζητώντας από το Χριστό να έρθει στη ζωή σου, τότε θα ξέρεις τι είσαι; ένας πραγματικός χριστιανός, παιδί του Θεού.

Ποιος σώζει τον άνθρωπο;

Αν καταλάβαμε ότι είμαστε νεκροί εξ αιτίας των αμαρτιών μας, άραγε μπορούμε να αναστηθούμε σε νέα ζωή; Συνεχίζουμε με τα κείμενα του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου και θα δούμε στο παρακάτω το Μόνο Δρόμο της Σωτηρίας μας:

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Ὁ Θεός όμως αποδεικνύει την αγάπην Του

σ' εμάς με το ότι, ενώ εμείς ήμεθα αμαρτωλοί,

ο Χριστός επέθανε για μας".

                                                                          Ρωμαίους ε'8

   Ας ακούσουμε τον Σωτήρα μας Θεό που με σαφήνεια φωνάζει και μας λέγει: "Δεν ήλθα δια να καταδικάσω τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι' Εμού" (Ιωάννης γ'17, ιβ'47).

   Και θέλοντας να μας δείξει τον τρόπο της σωτηρίας, μας εξηγεί: "Έστειλεν ο Θεός τον Υιόν Του στον κόσμο, δια να μη χαθή όποιος πιστεύει εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον" (Ιωάννης γ'16).

   Εκείνος λοιπόν, που τα πιστεύει αυτά από τα βάθη της καρδιάς του και που μαθαίνει ότι ο Χριστός δεν ήλθε για να τον κρίνει, αλλά για να τον σώσει, πώς είναι δυνατόν να μην Τον αγαπήσει με όλη την ψυχή του και με όλη τη διάνοιά του (Ματθαίος κβ'37); Και μάλιστα όταν αντιληφθεί ότι δεν σώζεται ούτε με τα καλά του έργα, αλλά μόνον με την πίστη του σ' Αυτόν (Εφεσίους β'8-9), πώς μπορεί να μη νοιώσει αγάπη για τον Χριστό;

   Ο Χριστός έχοντας επιθυμία να σώσει και σένα και όλους τους ανθρώπους κατέβηκε από τον ουρανό στη γη. Με υπερφυσικό τρόπο έγινε η σύλληψή Του στην κοιλιά της Παρθένου και Θεοτόκου (Λουκάς α'26-38). Αυτός που βρίσκεται πιο πάνω από τους ουρανούς, που είναι ίσος και ομοούσιος με τον Πατέρα και που κρατά με παντοδυναμία στα χέρια Του όλη την κτίση, καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος (Εφεσίους δ'10, Εβραίους α'3). Και όχι μόνον αυτό, αλλά για χάρη των πιστών υπόφερε πολύ. Γεννήθηκε στο σπήλαιο. Ξάπλωσε στη φάτνη των αλόγων σαν ένας πάμφτωχος, ο Βασιλέας των πάντων (Λουκάς β'121) 

   Βαπτίστηκε από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη (Ματθαίος γ'13-17, Ιωάννης α'19-34). Αντιμετώπισε τους πειρασμούς του διαβόλου (Λουκάς δ'1-13). Έκανε εξαιρετικά θαύματα (Μάρκος α΄21-45, ε'1-43, ς'35-36 κ.λ.π.) και πολλοί Τον ζήλευαν (Μάρκος ια'27 - ιβ'27). Προδόθηκε από έναν μαθητή Του, τον Ιούδα (Ματθαίος κς'14-16). Τον συνέλαβαν και Τον οδήγησαν σαν κακούργο μπροστά στον Πιλάτο (Ματθαίος κς'47-56, Ιωάννης ιη'28-40). Καταδικάστηκε σε θάνατο. Μαστιγώθηκε. Τον περιπαίζαν. Του φορέσαν ένα στεφάνι από αγκάθια (Ιωάννης ιθ'1-16. Μάρκος ιε'16-20). Φορτώθηκε στον ώμο Του τον σταυρό και οδηγήθηκε έξω από την πόλη στην τοποθεσία που λεγόταν Κρανίου τόπος, Γολγοθάς (Ιωάννης ιθ'17-20). Κι εκεί Τον κρέμασαν πάνω στο σταυρό, Τον κάρφωσαν με καρφιά στα χέρια και στα πόδια (Λουκάς κγ'26-33). Τον πότισαν με χολή ανακατωμένη με ξύδι (Ματθαίος κζ'27-56). Και Αυτός όχι μόνον τα υπέφερε όλα τούτα χωρίς να παραπονιέται, αλλά προσευχόταν μάλιστα γι'αυτούς που Τον σταύρωναν (Λουκάς κγ'34-49). Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην Τον αγαπήσεις με όλη σου την ψυχή;

   Σκέψου το για λίγο. Ο Χριστός, που είναι Θεός και όμοιος στη φύση με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος. Και για χάρη δική σου άνθρωπε, τα έπαθε όλα αυτά που είπαμε πιο πάνω, με μοναδικό Του σκοπό να σε απαλλάξει από τον θάνατο και τη φθορά και να σε κάνει υιόν Θεού και Θεό κατά χάρη, όμοιό Του. Άραγε, έστω κι η καρδιά σου είναι σκληρότερη από πέτρα και ψυχρότερη από τον πάγο, δεν θα μαλακώσει και δεν θα θερμανθεί με αγάπη προς τον Θεό τώρα που τα μαθαίνεις όλα αυτά που έκανε ο Θεός για σένα; Πάντως εγώ λέω, και αυτή ομολογουμένως είναι η αλήθεια, ότι αν πιστεύσεις αυτά από την καρδιά σου και από τα βάθη της ψυχής σου τότε αμέσως θα νοιώσεις μέσα στην καρδιά σου και την αγάπη προς τον Θεό.

(Ηθικός Λόγος Η')

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Συνέχεια των λόγων του Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου:

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Όλοι αμάρτησαν και στερούνται της δόξης του Θεού.

Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος.

(Ρωμαίους γ'23 και ς'23)

Όπως όταν χωρίζεται η ψυχή από το σώμα, πεθαίνει το σώμα, έτσι και όταν χωρίζεται το Άγιο Πνεύμα από την ψυχή, πεθαίνει η ψυχή. Κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία. Ο θάνατος και η φθορά είναι γεννήματα της αμαρτίας. Η ψυχή εξαιτίας της αμαρτίας πέθανε από την αιώνια ζωή και τη βασιλεία του Θεού με το να χωρισθεί από το Άγιο Πνεύμα.

Έχεις προσέξει τι είδους ένωση έχει η ψυχή με το σώμα, ώστε να μην είναι δυνατόν να υπάρχει σώμα χωρίς ψυχή; Με τον ίδιο τρόπο φαντάσου πως ήταν και ο πρωτόπλαστος άνθρωπος ενωμένος με το Άγιο Πνεύμα του Δημιουργού όλων, του Θεού. Όταν πλανήθηκε όμως από τον πονηρό διάβολο και έκανε κακή χρήση της ελεύθερης θέλησης (του αυτεξουσίου) που του έδωσε ο Θεός, έγινε παραβάτης της εντολής του Θεού και αμέσως στερήθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που είχε. Και για την ίδια αιτία, αργότερα, στερήθηκε και την ψυχή. Έτσι έγινε ο θάνατος του σώματος για να αντιληφθούμε με τον θάνατο του σώματος που βλέπουμε, τον θάνατο της ψυχής που δεν βλέπουμε.

Όπως στο νεκρό σώμα έρχονται τα σκουλήκια, έτσι και στην ψυχή εκείνη που είναι στερημένη από
τη χάρη του Θεού έρχονται σαν σκουλήκια: ο φθόνος, ο δόλος, το ψεύδος, το μίσος, η έχθρα, η μνησικακία, η συκοφαντία, η οργή, η εκδίκηση, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, η κενοδοξία, η ασπλαχνία, η πλεονεξία, η αρπαγή, η αδικία, η ανόητη επιθυμία, ο θυμός, ο ψιθυρισμός, η καταλαλιά, η ζήλεια, η φιλονικεία, οι βρισιές, τα περιγελάσματα, η μανία για δόξα, οι επιορκίες, οι όρκοι, η περιφρόνηση του Θεού, η αυθάδεια, η αδιαντροπιά και κάθε άλλη αμαρτία μισητή στο Θεό. Ώστε λοιπόν, ο άνθρωπος να μην είναι πια κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού, όπως δημιουργήθηκε αρχικά, αλλά να γίνεται κατ' εικόνα ομοίωση του διαβόλου που είναι ο δημιουργός της αμαρτίας.

Όπως λοιπόν, ο άνθρωπος που δεν έχει ψυχή είναι νεκρός από τον κόσμο τούτο, με τον ίδιο τρόπο και εκείνος που δεν έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι νεκρός από το Θεό και δεν είναι δυνατόν να ζήσει αιώνια στους ουρανούς. (Λόγος Δ')

Επετειακό και Διαχρονικό

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

του Νίκου Μονόπωλη*

Με αφορμή την πεντηκοστή έκτη επέτειο του Αλβανικού έπους, που και φέτος γιορτάζουμε με περίσσεια επισημότητα στις 28 του Οκτώβρη, με παρελάσεις μαθητών και στρατού, καθώς και με πομπώδη διαγγέλματα της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας, θα εκφράσω κάποιες επετειακές σκέψεις, που δεν θα επιθυμούσα να μείνουν επέτειοι, επειδή από τις πολλές επετείους η χώρα μας οδηγείται στην επαιτεία των μηνυμάτων, των σκέψεων και των απόψεων.

Ο σύγχρονος ιστορικός δεν στηρίζεται στη γνώση του γεγονότος, αλλά στην ανάλυσή του σε βάθος. Οι μεγάλοι ιστορικοί της αρχαιότητας, Θουκυδίδης και Ξενοφώντας, παρέθεταν τα γεγονότα με σκοπό, οι μεταγενέστεροι, να διδαχθούν από τα λάθη και τα παθήματα, έτσι ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον. Όπως έγραψε και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ: «Η ιστορία είναι ο διδάσκαλος του μέλλοντος».

Έτσι λοιπόν, δεν έχει αξία να γνωρίζεις πότε συνέβη μια μάχη, αλλά τι οδήγησε σ’ αυτήν, τι επακολούθησε, τις παρασκηνιακές διαδικασίες και τα λάθη, που εάν είχαν προβλεφθεί, η έκβαση θα ήταν διαφορετική. Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, καλό θα ήταν, οι σύγχρονοι Έλληνες να κοιτάξουν λίγο πιο προσεκτικά στο παρελθόν, ώστε να μην αφήσουμε το μέλλον της χώρας μας στην τύχη, άλλωστε ο άνθρωπος με τις θετικές ή αρνητικές πράξεις του καθορίζει την τύχη του.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε, από τις προσωπικές εμπειρίες, από τις εξιστορήσεις των γεροντότερων, από τις εγκυκλοπαίδειες και τα σχολικά βιβλία. Τα γεγονότα του Β’ παγκόσμιου πολέμου, τα οποία συγκλόνισαν την ανθρωπότητα και έκαναν φανερά την ανθρώπινη θηριωδία, αλλά έφεραν και την παγκόσμια ανακατάταξη όλων σχεδόν των εθνών. Ο Ηράκλειτος είχε αποφθεγματικά αναφέρει ότι ο πόλεμος είναι πατέρας των αγαθών, ακούγεται οξύμωρο και είναι. Διότι είναι δυνατόν μια κατάσταση η οποία βυθίζει οικογένειες και έθνη στο πένθος, να προσφέρει αγαθά; Και όμως είναι πικρή αλήθεια, ότι από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο κληρονομήσαμε την ατομική ενέργεια, ορισμένες επιστημονικές ανακαλύψεις, αλλά και τις περίφημες συνθήκες των τριών «μεγάλων» δυνάμεων, Αγγλίας, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, οι οποίες κληροδότησαν στις επόμενες γενιές, τις ζώνες επιρροής, τα υποτελή, τα ουδέτερα ή τα ομοσπονδιακά έθνη, καθώς και τους παγετώνες ή τους καύσωνες του ψυχρού πολέμου. Βεβαίως, εμάς σήμερα δεν μας ενδιαφέρει το τι συνέβη, αλλά θα επιθυμούσαμε να παραθέσουμε τους όποιους προβληματισμούς μας, οι οποίοι με αφορμή την εθνική γιορτή, θα ευχόμασταν να μας οδηγήσουν, επιτέλους, στην εθνική ενότητα.

Αφού λοιπόν έληξε ο πόλεμος, θα έπρεπε οι νικητές να μοιράσουν τη Γη, λες και ήταν δική τους ιδιοκτησία. Το κάθε έθνος είχε δώσει τα θύματά του και τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει το φασισμό. Όμως όσοι αγαπούσαν την πατρίδα τους, αισθάνθηκαν προδομένοι όταν ο ιμπεριαλισμός άλλαξε ένδυμα και αντί της σβάστικας φόρεσε αστερόεσσα. Μιλώ για την αστερόεσσα επειδή αναφέρομαι στη χώρα μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι η πέτρα του σκανδάλου ανέκαθεν υπήρξε η Ελλάδα, μπορεί ο Θεός να μας τοποθέτησε στην καλύτερη θέση του πλανήτη, αλλά αυτό γέννησε σ’ εμάς προβλήματα, όχι μόνο με τους εγγύθεν γείτονες, αλλά και με τους μακρόθεν, επέκεινα του Ατλαντικού. Δεν χρειάστηκε κάποιος επιφανής πολιτικός να πει:  «ανήκωμεν εις την Δύσην».

Δυστυχώς, ο Ελληνικός λαός γνωρίζει ποίοι, εποφθαλμιώντας τη χώρα μας την έθεσαν υπό την «προστασία» τους. Δεχθήκαμε την επίθεση των Ιταλών και την κατοχή των Γερμανών κι όμως νίκησε η ψυχή του Έλληνα. Όμως, μετά ήρθαν οι «φίλοι», πρώτα οι Άγγλοι αιματοκυλώντας την Αθήνα με τη «βοήθεια» του αστυνομικού διοικητή! το Δεκέμβρη του ’44, και μετά οι «προστάτες» Αμερικανοί, οι οποίοι έδιωξαν τα «μιάσματα» από την Ελλάδα, έγιναν υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας και κήρυκες μιας δημοκρατίας η οποία παρασάγγας απέχει από την πραγματική έννοια του όρου. Αλλά προσποιούμενοι το σύμπαν έπαιξαν το ρόλο του πλανήτη και έθεσαν σε τροχιά έναν ακόμα δορυφόρο, την Ελλάδα. Οι πατέρες μας θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας και οι πολιτικοί μας με την εκποίηση των ιδεωδών τους, όχι μόνο δεν διεκδίκησαν τα δικαιώματα του λαού, αλλά τα εκχώρησαν σ’ αυτούς που ευεργετήθηκαν με την Ελληνική άμυνα και αντίσταση. Γιατί το 1960 ο τότε πρωθυπουργός στη συνάντηση με τον ομόλογό του Γερμανό Αντενάουερ, όχι μόνο δεν ζήτησε τις πολεμικές και κατοχικές αποζημιώσεις, αλλά τις χάρισε;; Ίσως επειδή στο παλάτι κυβερνούσαν οι Γερμανοί! Γιατί ενώ ευεργετήσαμε τη Μεγάλη Βρετανία με την αντίστασή μας, δεν τολμήσαμε να ζητήσουμε τι πιο λογικό αντάλλαγμα που ήταν η Κύπρος μας;;

Μετά από αυτή τη μικρή αναμόχλευση της μνήμης μας, ας έρθουμε στο σἠμερα. Δυστυχώς, ακόμα και οι χαρισματικοί μας ηγέτες δεν έπαψαν να είναι πειθήνια όργανα των ξένων δυνάμεων, με αποτέλεσμα τώρα η κατάσταση να μην είναι αναστρέψιμη και να μείνουμε δορυφόροι, ίσως όμως σε κάποιον άλλον πλανήτη, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά, θα ρωτήσει κάποιος, θα ήταν δυνατόν να μην είμαστε δορυφόροι; Ξέρετε υπάρχουν και κράτη τα οποία διατηρώντας την ουδετερότητά τους, δεν έχουν δορυφόρους, όμως έχουν ανεξαρτησία και πρόοδο σε κάθε επίπεδο. Βεβαίως, θα ήταν όνειρο αυτό για την Ελλάδα, δεν είναι καλό να τρέφουμε μεγάλες ιδέες και να οδηγούμαστε στην εθνικο(α)φροσύνη, ας τολμήσουμε με σωστή διπλωματία να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Θράκη και στην Μακεδονία, γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει για κανένα λόγο να συρρικνωθεί. Διότι η Ελλάδα μπορεί στο πολιτικό σύμπαν να είναι δορυφόρος, όμως στον πολιτισμό είναι, ήταν και θα είναι πλανήτης ακόμα και ήλιος. Αυτά τα λόγια, δεν είναι ποιητικός οίστρος που ξεχειλίζει από κάποιον νοσηρό φιλέλληνα, είναι η αντικειμενική εικόνα ενός έθνους που δεν σταμάτησε μόνο τον περσικό στρατό, αλλά ύψωσε το παράστημά του και έσωσε τον κόσμο από τη φασιστοποίηση.

Όμως ας αναλογιστούμε ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που ένα μικρό έθνος και χειραγωγούμενο, το μετασχηματίζουν σε υπερδύναμη ανεξάρτητη και ευημερούσα. Δεν υπάρχει μόνο η πολιτική και τα όπλα ή τα χρήματα, αλλά και κάτι που το λησμονούμε. Ποιοι έδωσαν τα φώτα του Πολιτισμού σε όλη τη Γη; Ποιου έθνους γόνοι ήταν ο Όμηρος, ο Σωκράτης, ο Σοφοκλής, ο Σόλων, ο Περικλής, ο Αριστοτέλης; Από ποιο κράτος ξεκίνησε η εκπολιτιστική, κατά το μεγαλύτερο μέρος, πορεία του Μεγ. Αλεξάνδρου; Ποια χώρα κατέκτησε τον κόσμο με τη σοφία, τον πολιτισμό και τα ιδεώδη της; Ποιας χώρας γλώσσα χρησιμοποίησε ο Θεός για τη συγγραφή της Καινής Διαθήκης και τη διάδοση του Χριστιανισμού σε όλον τον κόσμο; Η απάντηση δεν δίνεται από εμάς που ζούμε σ’ αυτήν τη χώρα, αλλά κι από κάθε λογικό άνθρωπο και είναι: «ΕΛΛΑΔΑ»!

Κάθε έθνος που θέλει να προοδεύσει και να ορθοποδήσει στηρίζεται αποκλειστικά στην Παιδεία και εμείς έχουμε πηγές για να αντλήσουμε γνώση και σοφία, έτσι ώστε να καλλιεργηθούν οι νέες γενιές κι αντί για υποχείρια των ξένων δυνάμεων, πολιτικών και ιδεολογικών, να δημιουργήσουν τη δική τους υποδομή για ένα καλύτερο αύριο.

Η μια πηγή, είναι ο αρχαίος πολιτισμός με τη γλώσσα και υψηλά νοήματα. Είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε η διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής γραμματικής και φιλοσοφίας για να δούμε τον κόσμο ιδεαλιστικά κι όχι με τα γυαλιά του συμφέροντος και του ευδαιμονισμού. Όσο για την άλλη πηγή… Επιμένω στην άποψη να μελετούν οι Έλληνες την Καινή Διαθήκη. Οι φωτισμένοι δάσκαλοι του γένους μας αυτό σύστησαν. Μέσα από το βιβλίο αυτό που αποτελεί τη μεγάλη παρακαταθήκη του έθνους μας, θα δημιουργήσουμε υγιείς νέους ελεύθερους από τα εισαγόμενα ήθη και χρήσιμους πολίτες.

Ίσως να ακούγεται σαν ευχολόγιο μιας επετείου,  όμως για την τιμή των προγενεστέρων και την ωφέλεια την προσωπική και την εθνική, ας κάνουμε μια κίνηση και θα δούμε αγαθά αποτελέσματα, επειδή η αγνωσία οδηγεί σε απόγνωση, ενώ η γνώση σε επίγνωση, αν θέλουμε πολιτιστική και ιδεολογική καλλιέργεια ας στραφούμε στη γνώση και την παιδεία.

* Αφιερωμένο στη μνήμη του φιλάδελφου Νίκου, ο οποίος γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1967 και κοιμήθηκε στις 6 Ιουνίου 1999.

Ο Νίκος από παιδί έμεινε στην αναπηρική καρέκλα με ακάματο συνοδό την αξιαγάπητη μητέρα του Αργυρώ.

Αυτό δεν τον εμπόδισε να δώσει την ‘καρδιά’ του στον Κύριο Ιησού Χριστό και να Τον ακολουθεί μέχρι την τελευταία του αναπνοή και το δάκρυ που κύλησε τις τελευταίες στιγμές, που για τους γιατρούς ήταν σε κώμα, αλλά το πνεύμα του ήταν σε επικοινωνία τόσο με τον Κύριο όσο και με το περιβάλλον.

Ο Νίκος είχε τη χάρη να παρηγορεί τους πάσχοντας, να επισκέπτεται τους φυλακισμένους με τα γράμματά του, να συνομιλεί με νέα παιδιά και να δίνει το άγγελμα της αγάπης του Σωτήρα. Είχε εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό «Χριστιανισμό» σχετικά με άτομα με περιορισμένη κινητικότητα και όχι μόνο.

Στο απλό και φιλόξενο σπίτι του Νίκου και της Αργυρώς, τόσο στη Βούλα όσο και στο νησί της Κέας, πολλές ψυχές βρήκαν ανάπαυση και θαλπωρή και πνευματική ανάταση μέσα από ευλογημένες συζητήσεις και προσευχές.

Ευχαριστώ τον Θεό για τον αγαπημένο μου φίλο και αδελφό Νίκο Μονόπωλη.

Το παραπάνω άρθρο το έγραψε ο Νίκος τον Οκτώβρη του 1996 και δημοσιεύθηκε στο Αρκαδικό Βήμα. Θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενά του προσεχώς.

"Οὐκ ἔστι πᾶν πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον"

Από άρθρο του Δημήτρη Γκιώνη στην "Εφημερίδα των Συντακτών" (2-3 Ιουλίου 2016) σχετικά με το αφιέρωμα στον Τηνιακό ζωγράφο Νικόλαο Γύζη (1842-1901) αντιγράφω αποσπάσματα επιστολών του περίφημου καλλιτέχνη, που εγράφησαν 130 χρόνια πριν, αλλά κρατάνε την επικαιρότητά τους:

ΠΕΡΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

«Η κατάστασις της πατρίδος μου με λυπεί πολύ. Μας πήραν στον λαιμό τους αι προστάτιδες δυνάμεις. Είθε όμως τούτο να μας χρησιμεύση ως διδασκαλία, και εις το μέλλον να μας γίνει ωφέλιμον μάθημα. Αλλά πότε σας παρακαλώ θα παύσουν τα πολλά κόμματα και πότε θα συσκεφθούν οι Ελληνες να καταλήξουν εις εν και μόνον κόμμα; Το κόμμα της Προοόδου;»

Από επιστολή (εκ Γερμανίας) του Τηνιακού ζωγράφου Νικολάου Γύζη, σε οικογενειακό του πρόσωπο, γραμμένη το 1886

Από την εφημερίδα των Συντακτών" του συντάκτη 

Δημήτρη Γκιώνη

 https://www.efsyn.gr/arthro/enas-allos-nikolaos-gyzis

ΠΕΡΙ ΑΡΓΙΑΣ

◼ «Η μεγαλυτέρα ποινή ενός συνηθισμένου εις εργασίαν είναι η αργία. Εμεινα κι εγώ δ’ ολίγας ημέρας αργός και είδα πόσον είναι δυστυχείς εκείνοι, οίτινες καταδικασμένοι από πλούτον ή άλλην τινά αφορμήν μένουν άεργοι. Εις τον κόσμον εγνώρισα πλουσίους και πτωχούς. Οσον λυπούμαι τους πρώτους, όταν δεν ξεύρουν πώς να περάσουν τον καιρόν σκοτώνοντες αυτόν εις ματαίας διασκεδάσεις, τόσον μακαρίζω τους δευτέρους και μάλιστα όταν, μετά τον τρομερόν κόπον τους, τους ακούω να προφέρουν το “δόξα σοι ο Θεός” και να τραγουδούν».

ΠΕΡΙ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

◼ «Σήμερον έχομεν ωραίον καιρόν και πρέπει να ωφεληθώ της περιστάσεως, πρέπει να εργασθώ. Ω, αν ήξευραν οι Ελληνες τι θησαυρόν έχουν με το ωραίον κλίμα και το λαμπρόν φως! Και το αφήνουν να παρέρχεται χωρίς να κάμνουν πρέπουσαν χρήσιν αυτού. Τι κρίμα!»

ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

◼ «Είμαι πολύ συγχισμένος. Είμαι πολύ ανήσυχος με την κατάστασιν εις την Ελλάδα. Τι αξιολύπητον, ότι ένας λαός τόσον προικισμένος πρέπει να υποφέρει υπό τον ζυγόν βαρβάρων λαών».

Στο βιβλίο του Εκκλησιαστή στην Αγία Γραφή και στο α' κεφ., εδάφιο 9, λέει: "Ό,τι έγεινε, τούτο πάλιν θέλει γείνει. και ό,τι συνέβη, τούτον πάλιν θέλει συμβή. και δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιον" (μτφ Ν.Βάμβα)

"Ταξίδι στην αιωνιότητα..."

Φωτοσκιάσεις

Πέρα από το πεπρωμένο,
πέρα από την εικόνα ενός κόσμου
δυσδιάκριτου από φωτοσκιάσεις,
διαφάνειες υπάρχουν
πνεύματα κατοικούν
υποταγμένα σε πανάρχαιους νόμους...

Μόλις κλείσεις τα μάτια,
η αιώνια ώρα θα σημάνει
παγώνοντας το χρόνο.
Ξυπνώντας αισθήσεις απ' τη λήθη
βρίσκοντας η λαχτάρα
αγκαλιά να ξαποστάσει.

Πέρα απ' το αντισύμπαν
ανάσες ταξιδεύουν στο υπερσύμπαν,
δηλώνοντας μηνύματα άλλου κόσμου,
άλλης ζώνης κι άλλων επιπέδων.
Κι εκεί τόσο αλλού, τόσο μακριά,
οι κουκίδες της σκόνης μου
συγκεντρώνονται απ' το άπειρο
αλλάζοντας μορφή,
καλοσωρίζοντας τη γνώση
και την αιώνια αγάπη...

Από την ίδια ποιητική συλλογή

Ποιητικές βραδιές

Ερώτημα

Το μέλλον ανασαίνει,
το παρελθόν παρατηρεί
τα κρυφά που αποκαλύφθηκαν.
Το ερώτημα τέθηκε, μα έμεινε αναπάντητο,
στο τέλος μόνο φανερώνεται η αλήθεια.
Οι συμπτώσεις γι' αυτόν που τις παρατηρεί
είναι αμέτρητες, μα κανείς δε γνωρίζει
πώς αρχίζουν ή που τελειώνουν τα λάθη...

Από το "Ταξίδι στην αιωνιότητα..." της Πελαγίας Κόντζογλου, εκδόσεις Αϊβαλή, Αθήνα 1994