email: parisaivalis@gmail.com

.........................................................δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού..................................................................................

***************** * 11ος του 2017 μ.Χ. * *************************************** * * * ********************************************************

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με ένα δάσκαλο σχολής οδηγών

Η σκέψη δημιουργίας αυτού του μπλογκ, ήταν και είναι, ως ένας τόπος προβληματισμού και περισυλλογής για αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα της καθημερινότητάς μας. Και επειδή μιλάμε για κάτι καθημερινό, δηλαδή ρουτίνα για τους πιο πολλούς συν-ανθρώπους μας. Είναι όμως ‘ρουτίνα’, ένα θέμα που αφορά την ίδια μας τη ζωή; Έτσι φτάσαμε στον τίτλο – πάντρεμα: «τροχός και ζωή».

Θέλοντας να κάνω προεκτάσεις πέρα από την «ενεργητική και παθητική ασφάλεια», που διδασκόμαστε στα εξειδικευμένα βιβλία, που αφορούν τη μηχανοκίνηση (την κίνηση δηλαδή με το αυτοκίνητο ή τη μοτοσυκλέτα κ.ά), προχωρώ σε μια συνέντευξη. Έχω τη χαρά και την τιμή να φιλοξενώ , στην πρώτη συνέντευξη γι’ αυτό το μπλογκ, τον αγαπητό Αυσάνιο Περλάτη. Ο Αυσάνιος έχει πολλά χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης υποψηφίων οδηγών και έχει να μας πει σημαντικά πράγματα.

- Αγαπητέ Αυσάνιε Περλάτη καλώς ήρθες στο νέο μπλογκ «τροχός & ζωή»

- Καλώς σε βρίσκω Παρασκευά. Ευχαριστώ το Θεό γιατί και μέσα από τη δουλειά μου και τη στιγμή αυτή μου δίνεται η ευκαιρία μια ακόμη φορά να ομολογήσω τον Κύριο τι έχει κάνει και τι κάνει καθημερινά στη ζωή μου. Πιστεύω ότι αυτά που θα ειπωθούν, μιας και απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κλάδο, στους εκπαιδευτές και γενικά σ’ όσους ασχολούνται μ’ αυτό το αντικείμενο, πιστεύω θα βοηθήσει πάρα πολύ, να σκεφτούν και να αναλογιστούν ορισμένα πράγματα.

- Από πότε έχεις αρχίσει να εργάζεσαι στο χώρο αυτό;

- Ξεκίνησα σαν επαγγελματίας το Ιανουάριο του 1984 και αυτή είναι η δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Εργάστηκα τα πρώτα 4,5 χρόνια ως υπάλληλος εκπαιδευτής σε μια σχολή οδηγών και μετά άνοιξα τη δικιά μου, το 1987, μαζί με τη γυναίκα μου, στα Πατήσια. Εγώ ως εκπαιδευτής και η γυναίκα μου στο γραφείο. Όταν παίρνεις την άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος έχεις ανάγκη καθοδήγησης από παλιούς συναδέλφους. Δουλεύοντας σαν υπάλληλος, εκεί έμαθα τα πρώτα στοιχεία, δηλαδή το πώς θα πλησιάσεις ένα μαθητή, έναν άνθρωπο που θέλει να μάθει οδήγηση, πώς θα του μιλήσεις, και βέβαια μέσα σ’ όλα αυτά καθώς προχωράς το πρόγραμμα και γενικά ζεις σ’ αυτό το χώρο, πλέον αρχίζεις και μαθαίνεις κι άλλα πράγματα που έχουν σχέση με τον τρόπο λειτουργίας της δουλειάς μας, δηλαδή το πώς κανείς θα φτάσει στις εξετάσεις, ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτή στις εξετάσεις, γενικά όλα αυτά τα θέματα…

Όταν βέβαια είσαι σε μια σχολή υπάλληλος δεν έχεις και πολύ άμεση σχέση μ’ αυτά, που ακούγονται και παρακολουθείς Έτσι και εγώ σαν υπάλληλος που ήμουν ασχολιόμουν με την εκπαίδευση, να μαθαίνω τους υποψήφιους οδηγούς… αλλά βέβαια όλα αυτά που δεν γίνονται με τον ορθό τρόπο, έρχονται στ’ αυτιά σου και εκεί παίρνεις θέση τι θα κάνεις…

Σαν υπάλληλος-εκπαιδευτής δεν είχα πολλή σχέση να πηγαίνω στις εξετάσεις, εκτός από ελάχιστες φορές, δεν είχα να αντιμετωπίσω προβλήματα, όπως αργότερα αντιμετώπισα, έτσι απλώς μένανε στη σκέψη μου σαν ακούσματα.

Κάποια στιγμή βέβαια, όταν έφυγα από υπάλληλος και άνοιξα τη δικιά μου σχολή, ήρθα αντιμέτωπος μ’ όλα αυτά που είχα ακούσει και έπρεπε να επιλέξω και να πάρω κάποιες αποφάσεις, δηλαδή αν θα βαδίσω ορθά ή όχι.

Βλέποντας ότι για να προχωρήσει κάποιος μπροστά σαν επαγγελματίας πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψη του κι άλλες παραμέτρους, άρχισα κι εγώ σιγά σιγά να κλίνω και να λειτουργώ και με τρόπους όχι ορθούς. Δηλαδή, να έχω κι άλλου είδους δοσοληψίες, με το θέμα των εξετάσεων, την απόκτηση του διπλώματος… Πράγμα που εξυπηρετούσε και τους μαθητές σ’ ένα βαθμό, εξυπηρετούσε και μένα, με την έννοια, ότι έτσι ‘ευκολύνεις’ κάποια πράγματα στη ζωή σου, αλλά τελικά χάνεις μέσα σου αυτό που ο Θεός έχει βάλει, δηλαδή την καθαρότητα, την αδιαφθορία, το να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη, αυτά τα οποία ο κάθε ένας τα αισθάνεται…

Έτσι κι εγώ, από την πρώτη στιγμή που άρχισα να λειτουργώ κατά αυτό τον τρόπο, άρχισα να έχω πρόβλημα στη συνείδησή μου. Αυτό είναι η αρχή.

- Πώς προχώρησες; Άρχισες να λειτουργείς σ’ αυτό το χώρο έτσι όπως γενικά όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε τι συμβαίνει;

- Ο τρόπος που είχα επιλέξει ήταν αυτός, αν και ως ένα βαθμό είχα κάποια συστολή, κάποιους φόβους, όπου κι απ’ αυτούς τους φόβους που μου συμβαίνανε κατέληξα μετά σε θλίψη και σε βάθος χρόνου σε κατάθλιψη. Κάποια στιγμή άρχισα να έχω προβλήματα ψυχοσωματικά, δεν είχα ειρήνη μέσα μου, είχα τύψεις, φόβους, ενοχές…

- Ενώ η δουλειά πήγαινε καλά;…

- …η δουλειά πήγαινε πολύ καλά, αύξανα γενικά σαν επαγγελματίας, αλλά μέσα μου άδειαζα και γι’ αυτό το λόγο κάποια στιγμή άρχισα να επισκέπτομαι και ειδικούς για να βρω βοήθεια. Πήγα στην ομοιοπαθητική για να ηρεμώ από τα διάφορα που μου συμβαίναν, άρχισα να κάνω δραστηριότητες άλλες για να ξεφύγει το μυαλό μου, όπως αθλητισμό κ.ά. Βέβαια, το πρόβλημα δεν ξεπερνιόταν, διότι κάθε φορά που γύριζα στη δουλειά μου το φορτίο που ζούσα ήταν ασήκωτο και βέβαια δεν μπορούσα σε κανέναν να πω κάτι, εκτός από τη γυναίκα μου που ήξερε την αλήθεια.

Ο άνθρωπος αν δεν τον ελευθερώσει ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να ομολογήσει σε κανέναν τι του συμβαίνει, ακόμη και στους γιατρούς που πήγαινα, στους ψυχιάτρους, μετά από κάποιο διάστημα, δεν είπα ποτέ την αλήθεια, τι ακριβώς μου συμβαίνει… Οι γιατροί μου έλεγαν ότι «κάτι σας συμβαίνει στο μυαλό σας, κάτι έχετε…», αλλά ποτέ δεν είπα ‘αυτό κι αυτό μου συμβαίνει’, ενώ γνώριζα ακριβώς από που προέρχεται… Ήξερα ότι επειδή ασχολιόμουν με παρανομίες δεν τα ‘χα καλά με το Θεό. Αυτό είχε μπει στην ‘καρδιά’ μου μέσα και συγκεκριμένα θυμάμαι, παρ’ ότι δεν πήγαινα και πολύ στην εκκλησία, τα τελευταία εκείνα χρόνια είχα αποκτήσει κλειστοφοβίες και αγοραφοβίες και δεν έμπαινα σ’ εκκλησίες, φοβόμουνα να μπω, διότι αισθανόμουν έλεγχο… αισθανόμουν ότι με το Θεό, δεν τα ‘χω καλά… θυμάμαι, στο Χολαργό υπάρχει μια εκκλησία η Αγία Τριάδα, όπου σ’ αυτή την πλατεία γίνονται εξετάσεις, και όπως γύριζα γύρω-γύρω, αισθανόμουν πάρα πολύ έντονα ότι πόσο καλά δεν τα ‘χω με τον Κύριο τον Θεό και πόσο μακριά απέχω κι ότι δεν μπορούσα να Τον πλησιάσω και δεν μπορούσε κάποιος να με βοηθήσει να Τον πλησιάσω…

Στον συναδελφικό μας χώρο καμιά φορά συζητάγαμε περί τέτοιων θεμάτων, αλλά δεν μπορεί να σε βοηθήσει ο άλλος… μπορεί να σου λέει «εντάξει έχεις δίκιο, σωστά τα λες, κι εγώ το σκέφτομαι», αλλά μέχρι εκεί…

Οι γιατροί μου έγραφαν φάρμακα, αλλά ευχαριστώ το Θεό, δεν πήρα τίποτα απ’ αυτά, γιατί μπήκε ένας φόβος μέσα μου κι έλεγα ότι αν πάρω αυτά και είμαι και στην αμαρτία, θα είμαι σαν κάποιον που προσπαθεί να κάνει χημική δίαιτα με χάπια και τρώει κάθε μέρα κι ένα αρνί, δηλαδή κατάλαβα ότι το σώμα μου θα διαλυθεί. Απλώς , έπαιρνα λίγο ‘λεξοτανίλ’, δηλαδή το ‘χα μαζί μου το χαπάκι, έστω σαν ψυχολογική στήριξη, ώστε όταν με πιάναν οι ταχυπαλμίες κι ο πανικός, να ξέρω ότι έχω μαζί μου αυτό και καθησύχαζα…

- Συνέχιζες να εργάζεσαι με τον ίδιο ‘τρόπο’;

- Δεν υπήρχε περίπτωση να ελευθερωθώ αν δεν ερχόταν ο Κύριος στη ζωή μου, γιατί ο κοινωνικός περίγυρος σε ωθεί εκεί… πρώτα απ’ όλα από το σπίτι μου είχα την άρνηση και το «πώς εσύ θες να τ’ αλλάξεις», και μη έχοντας τη δύναμη να πω «όχι στην αμαρτία», αλλά και σαν άντρας της οικογένειας που θέλει την ευτυχία για το σπίτι του, η οποία περνάει κι από τα οικονομικά σε πολύ μεγάλο μέρος, όπως πίστευα τότε… έτσι με περιόριζε το πώς εγώ θα λειτουργήσω διαφορετικά… και βέβαια δεν είχα τη δύναμη να πράξω το ίσιο και παρότι αρνιόμουν λεκτικά, δεν το έκανα ποτέ πράξη. Ο περίγυρος της δουλειάς σε ωθεί να λειτουργείς ‘έτσι’ και βέβαια ο κόσμος, το κοινωνικό πλαίσιο…

- …Σκεπτόμενος δηλαδή ότι αφού λειτουργεί όλο το σύστημα ‘έτσι’, πώς εγώ θα λειτουργήσω διαφορετικά…

- Βέβαια, γιατί όταν δεν υπάρχει ο Χριστός στην καρδιά του ανθρώπου… και τι εννοώ μ’ αυτό: εννοώ ότι ο Χριστός είναι ζωντανός, δεν είναι θεωρεία, δηλαδή αυτό που λέει ο Λόγος Του, ότι είναι ο Βράχος ο Αιώνιος, είναι αλήθεια, κι όποιος θέλει στηρίζεται πάνω στον αιώνιο βράχο κι αυτό είναι αλήθεια…

Κι αυτό συμβαίνει τώρα στη ζωή μου και λέω «όχι στην αμαρτία» εδώ και 12 χρόνια, ενώ είμαι στην ίδια δουλειά και εργάζομαι ‘καθαρά’ με τη χάρη του Θεού και τη δύναμή Του. Κάνω πλέον το μάθημά μου όπως πρέπει…

- Από πότε ξεκίνησε αυτό;


- Αυτό ξεκίνησε από τον Σεπτέμβριο του 1998, αλλά για να φτάσω εκεί πρέπει να πω ότι το 1996 προς ’97 πλέον ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση, ένα ράκος ψυχικά θα έλεγα, δεν μπορούσα από το βάρος της αμαρτίας να λειτουργήσω, καταλάβαινα τότε ότι έτσι όπως ζω δεν θα αργήσει να έρθει και σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου, π.χ. εγκεφαλικό ή έμφραγμα, ζούσα πολύ άσχημες καταστάσεις, μέσα στην πίεση, στην αγωνία, δεν ζούσα καθόλου καλά και το διάστημα εκείνο είχα στραφεί από μόνος μου στον Θεό, μέσα μου έλεγα ότι «αν υπάρχεις δεν μπορεί να έκανες τον άνθρωπο έτσι δυστυχισμένο» και θυμάμαι, είχα πάει σε δύο ιερείς με σκοπό να πω την αλήθεια και να πάρω μιαν απάντηση. Βέβαια, δεν είχα το θάρρος, την πρώτη φορά πήγα σ’ ένα νέο ιερέα σε ηλικία, μου είπε κάποια καλά λόγια, χωρίς να με βοηθήσουν ιδιαίτερα, απλά κάποιες συμβουλές… Στον επόμενο ιερέα που πήγα μετά από κάποιους μήνες, πιο μεγάλος σε ηλικία και σ’ αυτόν είπα όλη την αλήθεια και τι ακριβώς μου συμβαίνει. Αυτός απαντώντας με συμπάθεια μου είπε ότι «έτσι είναι η ζωή, τι να κάνεις, πώς να πας διαφορετικά εσύ αφού έτσι είναι τα πράγματα». Αυτό βέβαια εμένα δε με βοήθησε καθόλου, ίσα-ίσα με διέλυσε πιο πολύ, διότι εγώ ήθελα να ελευθερωθώ.

Εκείνο το διάστημα, όπως προείπα, που είχα στραφεί εσωτερικά προς τον Θεό πήρα ένα Ευαγγέλιο, την Καινή Διαθήκη, που είχαμε στο σπίτι κι άρχισα να διαβάζω λίγο. Δεν καταλάβαινα και πολλά, αλλά θυμάμαι τα βράδια μου ‘ρχόταν κάποια ηρεμία και κοιμόμουνα. Εκείνο το διάστημα, κάνοντας αυτό το μικρό βήμα της αναζήτησης του Κυρίου, ήρθε ο Κύριος στη ζωή μου. Πώς ήρθε; Μέσα από ένα ραδιοφωνικό σταθμό: ένα πρωινό του 1996 καθώς έψαχνα ένα σταθμό που άκουγα συνήθως το πρωί πριν πάω στην δουλειά μου, τυχαία – εντός εισαγωγικών η λέξη τυχαία – ‘έπεσα’ στον σταθμό τον «Χριστιανισμό 93,9» και άκουσα έναν άνθρωπο να μιλάει, ο οποίος έλεγε από το βιβλίο της Αγίας Γραφής και συγκεκριμένα από τις Παροιμίες και το κεφ. γ’ εδάφιο 7-8 (και θα πω αυτό όπως το άκουσα): «Μη φαντάζεσαι σεαυτόν σοφόν, φοβού τον Κύριον, και έκλινε από κακού. Τούτο θέλει είσθαι ίασις εις τα νεύρα σου και μυέλωσις εις τα οστά σου». Αυτό χτύπησε στην καρδιά μου την ώρα εκείνη που τ’ άκουσα, λέω «Θεέ μου, εγώ είμαι με ‘λεξοτανίλ’ στην τσέπη μου, ενώ υπάρχει θεραπεία». Το «ίασις στα νεύρα μου» ηχούσε στ’ αυτιά μου.

Από την ημέρα εκείνη άρχισα να ακούω το σταθμό, δεν ήξερα τίποτα, όπως πιστεύω και πολλοί Έλληνες στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν τίποτα από το Λόγο του Θεού ή τουλάχιστον λίγα πράγματα, εγώ θα έλεγα δεν ήξερα τίποτα… άρχισε ο λόγος του Θεού να μου φέρνει χαρά, να έχω ειρήνη και σιγά-σιγά να γίνεται μια σταδιακή αναγέννηση στη ζωή μου. Δεν ήξερα τι σημαίνει ‘αναγέννηση’, τίποτα δεν ήξερα, αλλά άρχισα να βρίσκω δύναμη να λέω «όχι» στην αμαρτία, άρχισα να θέλω να ζήσω όπως λέει το Ευαγγέλιο. Διότι το Ευαγγέλιο δεν συστήνει μια ζωή, όπως είχα την εντύπωση, περί μοναστηριών και τέτοιου είδους αφιερώσεων, ενώ κάθε άλλο, είναι μια ζωή δημιουργική όπως ο Χριστός είναι ο Δημιουργός, έτσι και ο Χριστιανός είναι δημιουργικός, μια ζωή χωρίς αμαρτία, ελευθερωμένος από την αμαρτία, από τα πάθη, τις επιθυμίες, απολαμβάνοντας τη ζωή, την πραγματική ζωή που χαρίζει ο Χριστός.

Ευχαριστώ το Θεό, τότε δεν ήξερα να πω αυτά τα λόγια, αλλά τα έβλεπα, διότι άρχισα να έχω χαρά μέσα μου. Έτσι ξεκίνησα να γνωρίζω τον Κύριο και το αποτέλεσμα ήταν ότι άρχισα να αντιστέκομαι σ’ αυτά που έκανα μέχρι τότε.

- Αυτό είχε αντίκτυπο και στην εργασία, δηλαδή η αλλαγή της ζωής σου;

- Βέβαια είχε αντίκτυπο, διότι από κει είχε προέλθει όλη αυτή η κατάσταση, όλο αυτό το κακό που μου συνέβαινε, από κει είχε προέλθει. Από τον τρόπο που λειτουργούσα επί χρόνια και αυτό δεν το ‘σήκωνε’ μέσα μου, ο εσωτερικός μου άνθρωπος, η ψυχή μου, η καρδιά μου δεν το άντεχε… Ευχαριστώ τον Θεό, αλλά δεν υπήρχε κάποιος να με βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν έρθει ο Χριστός στη ζωή του ανθρώπου δεν μπορεί να πει κανείς «όχι» στην αμαρτία, δεν μπορεί να βρει δύναμη, γιατί όταν θα πεις όχι, αλλάζουν πολλά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου. Γιατί όλα ήταν χτισμένα σ’ ένα μεγάλο βαθμό πάνω στην αμαρτία και για να τα διατηρήσεις πρέπει να την συνεχίζεις. Όταν λοιπόν πεις όχι στην αμαρτία, όλα αυτά φεύγουνε. Πώς όμως μπορείς να κάνεις αυτό το βήμα αν δεν είναι κάποιος να σε στηρίξει, και ποιος να σε στηρίξει; Μόνο ο Χριστός. Και σ’ όλα τα θέματα πιστεύω ότι μόνο ο Κύριος μπορεί να κάνει αυτή την Αλλαγή στον άνθρωπο. Δεν μπορεί άνθρωπος από μόνος του…

- Δηλαδή από δω και πέρα τι έγινε;

- Πρώτα απ’ όλα άλλαξε ο τρόπος που αντιμετώπιζα τους μαθητές μου. Πριν πιστέψω στο Χριστό, υπήρχε πάντα μια υποκρισία, κανέναν δεν κοιτούσα στα μάτια, ήξερα πως αυτόν που είχα μπροστά μου θα τον κλέψω – είτε λίγο είτε πολύ. Πώς θα τον κλέψεις; ε, θα του κάνω κάποια μαθήματα που πρέπει να του κάνω και κάποια στιγμή θα εκμεταλλευθώ και εγώ κάποια πράγματα, δηλαδή όταν θα φθάσουμε στις εξετάσεις θα εκμεταλλευθώ και εγώ κάποια χρήματα εν πάσει περιπτώση με σκοπό να τον βοηθήσω… Άρα λοιπόν ήξερα ότι θα γίνει αυτό το πράγμα αφενός, αφετέρου ήξερα ότι αν κάποιος δεν μπορεί να μάθει και πολύ καλά, ε δεν πειράζει, πάλι θα περάσει…

Τώρα, που δουλεύω καθαρά, λέω στο μαθητή μου όταν έρχεται στη σχολή «ξέρεις το Κράτος ζητάει τόσα μαθήματα – πρακτικά και θεωρητικά -, αλλά τα πρακτικά είναι οριακά, δεν φτάνουν για να γίνεις οδηγός αν ξεκινάς από το μηδέν, δεν γνωρίζεις τίποτα από οδήγηση, αυτά δεν φτάνουνε, θα κάνεις άλλα τόσα». Και μάλιστα σε νέες ηλικίες για παράδειγμα, λέει 20 το Κράτος – θα κάνεις 40, όχι θα τα κάνεις γιατί το λέω εγώ, αλλά θα το δεις στην πράξη ότι τα ‘χεις ανάγκη για να βγεις οδηγός, για να μπορείς να είσαι κάπως σωστός στο να αντιμετωπίζεις την οδική κυκλοφορία με κάποια καλή ετοιμασία.

- Θα επιμείνω, αυτό πριν δεν το έκανες…

- Όχι! Πριν έκανα ως ένα βαθμό σωστά τη δουλειά μου, δηλαδή να βγάλω σωστά το μαθητή στο δρόμο, εκεί που δεν μπορούσα, είχα ένα όριο.

- Πώς το αντιμετωπίζουν οι μαθητές;

- Οι υποψήφιοι οδηγοί το αντιμετωπίζουν θα έλεγα πολύ φυσιολογικά. Κανείς δεν μου είπε «δάσκαλε τόσα μαθήματα;…», κι αν κάποιος το είπε επειδή έτσι νόμιζε ή είχε ακούσει διαφορετικά, τελικά το είδε στην πράξη ότι αυτό είναι αλήθεια και συμφώνησε. Δηλαδή δεν έχω πρόβλημα κανένα κι όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα κανένα, αλλά πολλοί θέλουν, και πιστεύω ότι ο κόσμος έτσι θέλει, να λειτουργούν σωστά τα πράγματα.

- Ο υποψήφιος οδηγός όταν φθάνει στην εξέταση, σου ζητάει κάτι διαφορετικό;

- Όχι, δεν μου ζητάει κάτι διαφορετικό, διότι εξ αρχής γνωρίζει ότι ο δάσκαλός του έχει πρόθεση να τον μάθει οδήγηση, το βλέπει αυτό στην πράξη, γιατί είναι κάτι που φαίνεται, δεν είναι στα λόγια, οι πράξεις το δείχνουν, το βλέπει πως εργάζομαι, πως ενδιαφέρομαι για το μαθητή μου και καταλαβαίνει, και τελικά είναι ευχαριστημένος και πάει με θάρρος στην εξέταση… κι αν κοπεί για κάποιο λόγο, διότι είναι ανθρώπινο να κάνει κάποιο λάθος, θα ξαναδώσει.

Ο υποψήφιος έχει πάρει την αλήθεια από την αρχή ότι μπορεί ή δεν μπορεί να προχωρήσει σαν οδηγός. Τον σταματάω… και έχω σταματήσει μαθητή λέγοντας ότι «κατά τη γνώμη μου μη συνεχίσεις…»

- Αυτό θα το έκανες πριν αλλάξει η ζωή σου;

- Όχι!

- Θα τον έβγαζες ‘οδηγό’;

- Θα το έκανα και δεν ξέρω τι θα γινότανε, πριν σκεφτόμουν να μη χάσω τα μαθήματα, τον πελάτη… προσπαθούσα να τους διδάξω ως ένα βαθμό, αλλά από την άλλη μεριά είχα και το γεγονός ότι μπορούσα να τους ‘βοηθήσω’ και αλλιώς… Τώρα, ευχαριστώ το Θεό, λέω στο μαθητή μου από την αρχή, ότι δεν μπορεί να προχωρήσει και τον σταματάω… ιδιαίτερα σε ανθρώπους που είναι κάπως μεγάλοι για εκπαίδευση, δηλαδή πάνω από 50 χρονών ο άνθρωπος αρχίζει να έχει προβλήματα σημαντικά στο αν θα μάθει καλά όπως θα πρέπει να μάθει, γιατί είναι κουρασμένος ο εγκέφαλός του, έχει προσωπικά προβλήματα, άλλες σκέψεις, αναστολές, φόβους… όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει φεύγει ο ενθουσιασμός και μπαίνουν στη θέση του οι αναστολές, του συμβαίνει κάτι και το μετράει πιο πολύ από ένα νεαρό άτομο που τα παίρνει πιο εύκολα και τα ξεπερνάει τα προβλήματα πιο εύκολα. Έτσι, λοιπόν, έχω σταματήσει και ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία να μην κάνουν μαθήματα, λέω «σταμάτα, δεν μπορείς να συνεχίσεις». Και δεν με ενδιαφέρει τι θα πει, με την καλή έννοια το λέω αυτό, δεν με ενδιαφέρει ούτε αν μου φέρει άλλο πελάτη… κι όμως δεν έχω πρόβλημα δουλειάς, ευχαριστώ το Θεό δεν μου έχει στερήσει τίποτα, είμαι πολύ ευχαριστημένος και δοξάζω τον Κύριο! Πάνω απ’ όλα γιατί ζω φυσιολογικά, λειτουργώ φυσιολογικά σαν άνθρωπος. Έφυγε το άγχος από τη ζωή μου, έφυγε ο φόβος, με θεράπευσε, δεν έχω ‘λεξοτανίλ’ στην τσέπη μου, δεν έχω τίποτα… Ο Κύριος με έστησε στα πόδια μου. Λειτουργώ σωστά, έχω καλή σχέση με όλους τους μαθητές μου και μ’ όλους τους συνανθρώπους μου… κι αυτό το έκανε ο Κύριος στη ζωή μου.

- Πιστεύεις ότι ένα μέρος ευθύνης των τροχαίων δυστυχημάτων, ίσως είναι και η ελλιπής εκπαίδευση των οδηγών;

- Σίγουρα, όσο πιο καλύτερα είναι εκπαιδευμένος κάποιος, τόσο πιο έτοιμος βγαίνει στους δρόμους. Βλέπω στους δρόμους διάφορα πράγματα, ανοησίες που γίνονται. Θα μου πεις εσύ δεν έχεις κάνει… και εγώ έχω κάνει δυστυχώς, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η ανοησία αυτή που βλέπω είναι από άγνοια ή επιπολαιότητα, δηλαδή ρισκάρει ο άνθρωπος… Πάντως σίγουρα είναι αλήθεια ότι όσο πιο καλά εκπαιδευμένος βγαίνει κάποιος στο δρόμο τόσο πιο έτοιμος είναι να αντιμετωπίσει αυτά που θα βρει μπροστά του. Σίγουρα η εκπαίδευση είναι μεγάλη υπόθεση για να βγει κάποιος στο δρόμο και να ξέρει να οδηγήσει.

- Τι έχεις να πεις σε νέους υποψήφιους εκπαιδευτές ή και σε άλλους συναδέλφους σου;

- Θα πω ότι μόνο ο Χριστός μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο σε όλα τα θέματα, αλλά μιας και μιλάμε γι’ αυτό το θέμα, μόνο ο Κύριος είναι το στήριγμα που ο άνθρωπος θα στηριχθεί και θα πει θα πράξω το ευθές ενώπιον του Κυρίου και ενώπιον των ανθρώπων και τότε συμβαίνει αυτό που λέει ο προφήτης Ησαϊας στο κεφ. λβ’ «το δε έργο της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης ησυχία και ασφάλεια στον αιώνα». Αυτό ο Κύριος μου το χάρισε και το κάνω πράξη στη ζωή μου και στη δουλειά μου… Δεν είμαι τέλειος, θέλω να γίνω τέλειος… ‘πέφτω’ σε σφάλματα, όχι όμως αυτού του τύπου σφάλματα όπως παλιά, αλλά εννοώ λάθη ανθρώπινα.

- Η αλλαγή είχε κάποιο οικονομικό κόστος σε σένα;

- Ο Κύριος δεν με άφησε, δε μου λείπει τίποτα… δουλεύω μόνος μου… θυμάμαι ότι πριν μπορεί να έβγαζα χρήματα πολλά, αλλά πήγαινα σε ψυχιάτρους, πήγαινα να κάνω καράτε, ιστιοπλοϊα, κιθάρα για να μπορεί να ‘φεύγει’ ο νους μου από την ταλαιπωρία μου. Άρα έδινα χρήματα για να καλύψω το πρόβλημά μου, τώρα δεν έχω πρόβλημα, ζω φυσιολογικά, έχω ειρήνη στην καρδιά μου, έχω καλές σχέσεις με τους μαθητές μου και δεν υπάρχει λόγος να μην έχω καλές σχέσεις.

- Τελειώνοντας ένα μαθητή σου και φεύγει…

- …φεύγει ευχαριστημένος, εκπαιδευμένος, ικανοποιημένος ότι πήρε το δίπλωμα με την αξία του, το ‘χει ζήσει το όλο θέμα και βέβαια και με το χώρο εργασίας μου έχω ειρήνη, τους εξεταστές, τους συναδέλφους…

- Αγαπητέ Αυσάνιε σ’ ευχαριστώ για την ωραία μαρτυρία σου και ελπίζω να βοηθήσει όλους μας. Όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να οδηγήσεις, τι κάνεις;

- Σίγουρα, πρώτα απ’ όλα πριν ξεκινήσω και κάθε φορά κάνω την προσευχή μου. Εν κατακλείδι θέλω να πω ότι και στη δουλειά μου και σ’ όλους τους τομείς όταν ο άνθρωπος κάνει σωστά αυτό που θέλει να κάνει, τα πράγματα στη ζωή του πάνε καλά και για να το κάνει σωστά ο άνθρωπος έχει ανάγκη τη βοήθεια από τον Ύψιστο.

(Ευχαριστώ τους συνεργατές μου Πάνο και Νίκο Αϊβαλή)

1 σχόλιο:

  1. Παρασκευα αγαπητε συγχαρητηρια για το θεμα αυτο. ο Θεοσ να σε ευλογει καθε μερα οπως και τον αγαπητο Αυσανιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή