Επετειακό και Διαχρονικό

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

του Νίκου Μονόπωλη*

Με αφορμή την πεντηκοστή έκτη επέτειο του Αλβανικού έπους, που και φέτος γιορτάζουμε με περίσσεια επισημότητα στις 28 του Οκτώβρη, με παρελάσεις μαθητών και στρατού, καθώς και με πομπώδη διαγγέλματα της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας, θα εκφράσω κάποιες επετειακές σκέψεις, που δεν θα επιθυμούσα να μείνουν επέτειοι, επειδή από τις πολλές επετείους η χώρα μας οδηγείται στην επαιτεία των μηνυμάτων, των σκέψεων και των απόψεων.

Ο σύγχρονος ιστορικός δεν στηρίζεται στη γνώση του γεγονότος, αλλά στην ανάλυσή του σε βάθος. Οι μεγάλοι ιστορικοί της αρχαιότητας, Θουκυδίδης και Ξενοφώντας, παρέθεταν τα γεγονότα με σκοπό, οι μεταγενέστεροι, να διδαχθούν από τα λάθη και τα παθήματα, έτσι ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον. Όπως έγραψε και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ: «Η ιστορία είναι ο διδάσκαλος του μέλλοντος».

Έτσι λοιπόν, δεν έχει αξία να γνωρίζεις πότε συνέβη μια μάχη, αλλά τι οδήγησε σ’ αυτήν, τι επακολούθησε, τις παρασκηνιακές διαδικασίες και τα λάθη, που εάν είχαν προβλεφθεί, η έκβαση θα ήταν διαφορετική. Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, καλό θα ήταν, οι σύγχρονοι Έλληνες να κοιτάξουν λίγο πιο προσεκτικά στο παρελθόν, ώστε να μην αφήσουμε το μέλλον της χώρας μας στην τύχη, άλλωστε ο άνθρωπος με τις θετικές ή αρνητικές πράξεις του καθορίζει την τύχη του.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε, από τις προσωπικές εμπειρίες, από τις εξιστορήσεις των γεροντότερων, από τις εγκυκλοπαίδειες και τα σχολικά βιβλία. Τα γεγονότα του Β’ παγκόσμιου πολέμου, τα οποία συγκλόνισαν την ανθρωπότητα και έκαναν φανερά την ανθρώπινη θηριωδία, αλλά έφεραν και την παγκόσμια ανακατάταξη όλων σχεδόν των εθνών. Ο Ηράκλειτος είχε αποφθεγματικά αναφέρει ότι ο πόλεμος είναι πατέρας των αγαθών, ακούγεται οξύμωρο και είναι. Διότι είναι δυνατόν μια κατάσταση η οποία βυθίζει οικογένειες και έθνη στο πένθος, να προσφέρει αγαθά; Και όμως είναι πικρή αλήθεια, ότι από τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο κληρονομήσαμε την ατομική ενέργεια, ορισμένες επιστημονικές ανακαλύψεις, αλλά και τις περίφημες συνθήκες των τριών «μεγάλων» δυνάμεων, Αγγλίας, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, οι οποίες κληροδότησαν στις επόμενες γενιές, τις ζώνες επιρροής, τα υποτελή, τα ουδέτερα ή τα ομοσπονδιακά έθνη, καθώς και τους παγετώνες ή τους καύσωνες του ψυχρού πολέμου. Βεβαίως, εμάς σήμερα δεν μας ενδιαφέρει το τι συνέβη, αλλά θα επιθυμούσαμε να παραθέσουμε τους όποιους προβληματισμούς μας, οι οποίοι με αφορμή την εθνική γιορτή, θα ευχόμασταν να μας οδηγήσουν, επιτέλους, στην εθνική ενότητα.

Αφού λοιπόν έληξε ο πόλεμος, θα έπρεπε οι νικητές να μοιράσουν τη Γη, λες και ήταν δική τους ιδιοκτησία. Το κάθε έθνος είχε δώσει τα θύματά του και τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει το φασισμό. Όμως όσοι αγαπούσαν την πατρίδα τους, αισθάνθηκαν προδομένοι όταν ο ιμπεριαλισμός άλλαξε ένδυμα και αντί της σβάστικας φόρεσε αστερόεσσα. Μιλώ για την αστερόεσσα επειδή αναφέρομαι στη χώρα μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι η πέτρα του σκανδάλου ανέκαθεν υπήρξε η Ελλάδα, μπορεί ο Θεός να μας τοποθέτησε στην καλύτερη θέση του πλανήτη, αλλά αυτό γέννησε σ’ εμάς προβλήματα, όχι μόνο με τους εγγύθεν γείτονες, αλλά και με τους μακρόθεν, επέκεινα του Ατλαντικού. Δεν χρειάστηκε κάποιος επιφανής πολιτικός να πει:  «ανήκωμεν εις την Δύσην».

Δυστυχώς, ο Ελληνικός λαός γνωρίζει ποίοι, εποφθαλμιώντας τη χώρα μας την έθεσαν υπό την «προστασία» τους. Δεχθήκαμε την επίθεση των Ιταλών και την κατοχή των Γερμανών κι όμως νίκησε η ψυχή του Έλληνα. Όμως, μετά ήρθαν οι «φίλοι», πρώτα οι Άγγλοι αιματοκυλώντας την Αθήνα με τη «βοήθεια» του αστυνομικού διοικητή! το Δεκέμβρη του ’44, και μετά οι «προστάτες» Αμερικανοί, οι οποίοι έδιωξαν τα «μιάσματα» από την Ελλάδα, έγιναν υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας και κήρυκες μιας δημοκρατίας η οποία παρασάγγας απέχει από την πραγματική έννοια του όρου. Αλλά προσποιούμενοι το σύμπαν έπαιξαν το ρόλο του πλανήτη και έθεσαν σε τροχιά έναν ακόμα δορυφόρο, την Ελλάδα. Οι πατέρες μας θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας και οι πολιτικοί μας με την εκποίηση των ιδεωδών τους, όχι μόνο δεν διεκδίκησαν τα δικαιώματα του λαού, αλλά τα εκχώρησαν σ’ αυτούς που ευεργετήθηκαν με την Ελληνική άμυνα και αντίσταση. Γιατί το 1960 ο τότε πρωθυπουργός στη συνάντηση με τον ομόλογό του Γερμανό Αντενάουερ, όχι μόνο δεν ζήτησε τις πολεμικές και κατοχικές αποζημιώσεις, αλλά τις χάρισε;; Ίσως επειδή στο παλάτι κυβερνούσαν οι Γερμανοί! Γιατί ενώ ευεργετήσαμε τη Μεγάλη Βρετανία με την αντίστασή μας, δεν τολμήσαμε να ζητήσουμε τι πιο λογικό αντάλλαγμα που ήταν η Κύπρος μας;;

Μετά από αυτή τη μικρή αναμόχλευση της μνήμης μας, ας έρθουμε στο σἠμερα. Δυστυχώς, ακόμα και οι χαρισματικοί μας ηγέτες δεν έπαψαν να είναι πειθήνια όργανα των ξένων δυνάμεων, με αποτέλεσμα τώρα η κατάσταση να μην είναι αναστρέψιμη και να μείνουμε δορυφόροι, ίσως όμως σε κάποιον άλλον πλανήτη, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά, θα ρωτήσει κάποιος, θα ήταν δυνατόν να μην είμαστε δορυφόροι; Ξέρετε υπάρχουν και κράτη τα οποία διατηρώντας την ουδετερότητά τους, δεν έχουν δορυφόρους, όμως έχουν ανεξαρτησία και πρόοδο σε κάθε επίπεδο. Βεβαίως, θα ήταν όνειρο αυτό για την Ελλάδα, δεν είναι καλό να τρέφουμε μεγάλες ιδέες και να οδηγούμαστε στην εθνικο(α)φροσύνη, ας τολμήσουμε με σωστή διπλωματία να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Θράκη και στην Μακεδονία, γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει για κανένα λόγο να συρρικνωθεί. Διότι η Ελλάδα μπορεί στο πολιτικό σύμπαν να είναι δορυφόρος, όμως στον πολιτισμό είναι, ήταν και θα είναι πλανήτης ακόμα και ήλιος. Αυτά τα λόγια, δεν είναι ποιητικός οίστρος που ξεχειλίζει από κάποιον νοσηρό φιλέλληνα, είναι η αντικειμενική εικόνα ενός έθνους που δεν σταμάτησε μόνο τον περσικό στρατό, αλλά ύψωσε το παράστημά του και έσωσε τον κόσμο από τη φασιστοποίηση.

Όμως ας αναλογιστούμε ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που ένα μικρό έθνος και χειραγωγούμενο, το μετασχηματίζουν σε υπερδύναμη ανεξάρτητη και ευημερούσα. Δεν υπάρχει μόνο η πολιτική και τα όπλα ή τα χρήματα, αλλά και κάτι που το λησμονούμε. Ποιοι έδωσαν τα φώτα του Πολιτισμού σε όλη τη Γη; Ποιου έθνους γόνοι ήταν ο Όμηρος, ο Σωκράτης, ο Σοφοκλής, ο Σόλων, ο Περικλής, ο Αριστοτέλης; Από ποιο κράτος ξεκίνησε η εκπολιτιστική, κατά το μεγαλύτερο μέρος, πορεία του Μεγ. Αλεξάνδρου; Ποια χώρα κατέκτησε τον κόσμο με τη σοφία, τον πολιτισμό και τα ιδεώδη της; Ποιας χώρας γλώσσα χρησιμοποίησε ο Θεός για τη συγγραφή της Καινής Διαθήκης και τη διάδοση του Χριστιανισμού σε όλον τον κόσμο; Η απάντηση δεν δίνεται από εμάς που ζούμε σ’ αυτήν τη χώρα, αλλά κι από κάθε λογικό άνθρωπο και είναι: «ΕΛΛΑΔΑ»!

Κάθε έθνος που θέλει να προοδεύσει και να ορθοποδήσει στηρίζεται αποκλειστικά στην Παιδεία και εμείς έχουμε πηγές για να αντλήσουμε γνώση και σοφία, έτσι ώστε να καλλιεργηθούν οι νέες γενιές κι αντί για υποχείρια των ξένων δυνάμεων, πολιτικών και ιδεολογικών, να δημιουργήσουν τη δική τους υποδομή για ένα καλύτερο αύριο.

Η μια πηγή, είναι ο αρχαίος πολιτισμός με τη γλώσσα και υψηλά νοήματα. Είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε η διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής γραμματικής και φιλοσοφίας για να δούμε τον κόσμο ιδεαλιστικά κι όχι με τα γυαλιά του συμφέροντος και του ευδαιμονισμού. Όσο για την άλλη πηγή… Επιμένω στην άποψη να μελετούν οι Έλληνες την Καινή Διαθήκη. Οι φωτισμένοι δάσκαλοι του γένους μας αυτό σύστησαν. Μέσα από το βιβλίο αυτό που αποτελεί τη μεγάλη παρακαταθήκη του έθνους μας, θα δημιουργήσουμε υγιείς νέους ελεύθερους από τα εισαγόμενα ήθη και χρήσιμους πολίτες.

Ίσως να ακούγεται σαν ευχολόγιο μιας επετείου,  όμως για την τιμή των προγενεστέρων και την ωφέλεια την προσωπική και την εθνική, ας κάνουμε μια κίνηση και θα δούμε αγαθά αποτελέσματα, επειδή η αγνωσία οδηγεί σε απόγνωση, ενώ η γνώση σε επίγνωση, αν θέλουμε πολιτιστική και ιδεολογική καλλιέργεια ας στραφούμε στη γνώση και την παιδεία.

* Αφιερωμένο στη μνήμη του φιλάδελφου Νίκου, ο οποίος γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1967 και κοιμήθηκε στις 6 Ιουνίου 1999.

Ο Νίκος από παιδί έμεινε στην αναπηρική καρέκλα με ακάματο συνοδό την αξιαγάπητη μητέρα του Αργυρώ.

Αυτό δεν τον εμπόδισε να δώσει την ‘καρδιά’ του στον Κύριο Ιησού Χριστό και να Τον ακολουθεί μέχρι την τελευταία του αναπνοή και το δάκρυ που κύλησε τις τελευταίες στιγμές, που για τους γιατρούς ήταν σε κώμα, αλλά το πνεύμα του ήταν σε επικοινωνία τόσο με τον Κύριο όσο και με το περιβάλλον.

Ο Νίκος είχε τη χάρη να παρηγορεί τους πάσχοντας, να επισκέπτεται τους φυλακισμένους με τα γράμματά του, να συνομιλεί με νέα παιδιά και να δίνει το άγγελμα της αγάπης του Σωτήρα. Είχε εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό «Χριστιανισμό» σχετικά με άτομα με περιορισμένη κινητικότητα και όχι μόνο.

Στο απλό και φιλόξενο σπίτι του Νίκου και της Αργυρώς, τόσο στη Βούλα όσο και στο νησί της Κέας, πολλές ψυχές βρήκαν ανάπαυση και θαλπωρή και πνευματική ανάταση μέσα από ευλογημένες συζητήσεις και προσευχές.

Ευχαριστώ τον Θεό για τον αγαπημένο μου φίλο και αδελφό Νίκο Μονόπωλη.

Το παραπάνω άρθρο το έγραψε ο Νίκος τον Οκτώβρη του 1996 και δημοσιεύθηκε στο Αρκαδικό Βήμα. Θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενά του προσεχώς.