ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ: Εκπαίδευση συνείδησης ανθρώπων

Στην τελευταία συνάντηση με τον Ιαβέρη, μου χάρισε το βιβλίο του "Εθνικό Θέμα" από το οποίο και θα αναδημοσιεύσω, κατόπιν αδείας του, μιας και μας αφορά όλους αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα."Η ζωή είναι τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος." μας πληροφορεί Αυτός που μας αγαπάει και έδωσε τη ζωή Του για όλους μας. Οφείλουμε λοιπόν και εμείς να κάνουμε αυτό που μπορούμε και επειδή μιλάμε πάντα για πολλούς παράγοντες που δεν μπορώ να κάνω εγώ κάτι, γι' αυτό εμπιστεύομαι τη ζωή μου στα χέρια Αυτού που μπορεί να φυλάξει και το σώμα μου και την ψυχή μου. Κάθε φορά που κάθομαι στο τιμόνι αναθέτω την οδό μου σ' Αυτόν: "ΑΥΤΟΣ που κατοικεί κάτω από τη σκέπη τού Υψίστου, κάτω από τη σκιά τού Παντοκράτορα θα διαμένει. 2 Θα λέω στον Κύριο: Εσύ είσαι καταφυγή μου, και φρούριό μου· Θεός μου· σ' αυτόν θα ελπίζω." Ψαλμός 91

Παρ. Σ. Αϊβ.

* * * * * * * *

Και όχι μόνον οδηγών, μια και η «Αυτοκινούμενη ζωή», αφορά την ύπαρξη όλων των Ελλήνων, που οδηγούν, συνοδηγούν, επιβαίνουν σε τροχοφόρα, περπατούν ή τρέχουν και γενικότερα συμμετέχουν σε δυστυχήματα ή ατυχήματα, που βέβαια προκαλούν οι ίδιοι.

Επιβάλλεται! Λοιπόν η εκπαίδευση Συνείδησης τους, ώστε να αντιληφθούν και να πιστέψουν ότι: ότι αγαπούν πιο πολύ, το πιο πολύτιμο τους αγαθό, η ζωή τους και η ακεραιότητά τους, κινδυνεύουν να χαθούν χωρίς λόγο και προειδοποίηση μέσα σε κάποια δέκατα του δευτερολέπτου!

Δεν υπάρχει τίποτε πιο δραματικό και τραγικό, από το να συνοδεύουν οι γονείς τα λατρευτά τους παιδιά, στην «τελευταία τους κατοικία» ή να τα βλέπουν ζωντανά μεν αλλά ανάπηρα, παραπληγικά και ανήμπορα για πάντα, σε μια σκοτεινή γωνιά του κελιού-τάφου, που έγινε το σπίτι τους μετά το «απίστευτο» και απρόσμενο τροχαίο. Δεν είναι λιγότερο ο πόνος βέβαια των ορφανών παιδιών, που οι γονείς τους χάθηκαν (ή ακρωτηριάσθηκαν) στην άσφαλτο, γιατί δεν κατάλαβαν ότι τα «τροχαία» δεν ξεχωρίζουν κανέναν και κτυπούν αδιάκριτα όσους κυκλοφορούν «μαζί τους» (χωρίς να τα «βλέπουν») στους δρόμους.
«Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς» θα συμβεί μόνο στους άλλους.
Δυστυχώς όμως όλοι είμαστε «εμείς και οι άλλοι» και αν δεν δείξουμε σεβασμό και φόβο θα έλεγα, για κάτι που πραγματικά εξοντώνει και καταστρέφει δεκάδες ζωές καθημερινά, είναι σίγουρο ότι το πιο «φρικτό», θα κτυπήσει και την δική μας πόρτα και τότε θα είναι πολύ αργά για μετάνοιες και «άλλες» πια συμπεριφορές.
Από τον «πρώτο πολίτη» έως τον τελευταίο αυτής της «ανόητης» χώρας, θα έπρεπε να έχει γίνει πιστευτό ότι το μόνο πραγματικά ΕΘΝΙΚΟ μας ΘΕΜΑ, είναι αυτό που το αφήνουμε δυστυχώς να γιγαντώνεται πάνω στην «εχθρική» για τη ζωή μας άσφαλτο.

«Φτάνει πιά»!

Ιαβέρης

* * *

Εθνική τραγωδία

ΠΡΩΤΗ! (1η) Αιτία ΘΑΝΑΤΟΥ
στις ηλικίες 18-44 ετών
τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα.

Από το 1965-2000
Σε 35 δηλαδή χρόνια έχουμε
στην Ελλάδα περισσότερους από
75.000 νεκρούς και πιο πολλούς από
1.200.000 τραυματίες
ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΩΝ!

Σήμερα με: 10 νεκρούς
30 παραπληγικούς & 120 τραυματίες
Κ Α Θ Ε Μ Ε Ρ Α :
(σαν να βυθίζεται ένα φέρυμπότ ή να πέφτει
ένα μικρό αεροπλάνο της αεροπλοϊας
σε κατοικημένη περιοχή κάθε 24ωρο)
Καταφέραμε να κάνουμε
ρεκόρ στην αύξηση θυμάτων από τα «τροχαία»
και να μείνουμε μακράν μόνοι στην μακάβρια κορυφή
του πόντιουμ του θανάτου και των τραυματισμών.

Την δεκαετία από το 1990 έως και 1999
Η Ευρώπη πέτυχε μείωση των θυμάτων από τα «τροχαία» από (-)14% έως και (45)%.

Στην πατρίδα μας δυστυχώς είχαμε αύξηση(!) μέχρι και (+)60%.
Έχουμε λοιπόν 300 νεκρούς
900 παραπληγικούς και περισσότερους από 3600 τραυματίες το μήνα (είναι σαν να βυθίζονται 2 μεγάλα φέρυ μπότ ή να πέφτουν 2 μπόινγκ σε κατοικημένη περιοχή κάθε μήνα).
Έτσι λοιπόν με: 3.500 νεκρούς
10.000 τετραπληγικούς - 45.000 τραυματίες
Και 2.500 μικρά παιδιά με μόνιμες αναπηρίες
Κάθε χρόνο από τα «τροχαία»
Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι (μακράν) πιο επικίνδυνη(!) και δύσκολη καθημερινή μας δραστηριότητα είναι η κυκλοφορία στους δρόμους ως:
Πεζοί
Ποδηλάτες
Μοτοσυκλετιστές
Οδηγοί αυτοκινήτων
Επιβάτες αυτοκινήτων
Συνεπιβάτες σε μοτοσυκλέτες

Το «τροχαίο» είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο μπορούμε να «κλείσουμε» το σπίτι μας μέσα σε ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου.