...εαυτούς δε;

Σήμερα θυμήθηκα (όχι χωρίς λόγω) μια ωραία ιστορία που συνήθιζε να αφηγείται στα κηρύγματά του, ο ευλογημένος ποιμένας αδ. Λεωνίδας, θέλοντας να δείξει την “αμερόληπτη” αγάπη κάποιων χριστιανών, ακόμη και ποιμένων, πρεσβυτέρων…

Έλεγε, λοιπόν, ότι κάποτε σε μια εκκλησία αναγεννημένων χριστιανών κάπου στο εξωτερικό (μακριά από μας δηλ.) πήγε ένας άνθρωπος με μαύρο δέρμα. Πήγε, ξαναπήγε, αλλά κάποια στιγμή ο ποιμένας του είπε με ‘καλό’ τρόπο ότι ενοχλούνται οι υπόλοιποι αδελφοί, που ήταν λευκοί στο δέρμα. Ο αδελφός μας ο Μαύρος βγήκε λυπημένος, αλλά έξω του μίλησε ο Κύριος (ναί! μιλάει): “Παιδί μου, μη λυπάσαι, αφού έχουν βγάλει εμένα, εσένα θα αφήσουν”!
Ας θυμηθούμε όμως τι είδε ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη (ζ' 9-10): "Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον τού Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών, και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου."
Τι μας λέει στο παραπάνω εδάφιο; Στη Βασιλεία του Θεού θα είναι από κάθε έθνος, φυλή και γλώσσα! 
Ας προσέξουμε, λοιπόν, μήπως γίνει αυτό που λέει ο Κύριος (Λκ. ιγ' 22-30): "...εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω. Και θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών, και από βορρά και νότου, και θέλουσι καθίσει εν τη βασιλεία τού Θεού."